اثربخشی مداخله مبتنی بر مدل بزنف بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت تیپ دو

مقدمه: دیابت نوع دو شایع ترین اختلال متابولیک است که پیامدهای زیادی را بر ابعاد مختلف کیفیت زندگی مبتلایان بر جای می گذارد. هدف: تعیین اثربخشی مداخله مبتنی بر مدل بزنف بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو. روش: این مطالعه شبه تجربی به صورت قبل و بعد، به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف، بر روی یک گروه 45 نفره از مبتلایان به دیابت نوع دو که طی سال های 91-1390 در سه بیمارستان آموزشی شهر مشهد بستری بودند، انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه تنظیم شده بر اساس سازه های مدل بزنف (آگاهی، نگرش، نرم انتزاعی و عوامل قادرکننده) و فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت whoqol-bref)) بود. در ابتدا، کیفیت زندگی بیماران تعیین شد و سپس برنامه مداخله در طی 3 جلسه 45 دقیقه ای اجرا گردید. یک ماه بعد، مجدداً کیفیت زندگی بیماران اندازه گیری و با قبل مقایسه شد. داده ها با نرم افزار spss نسخه 5/11 و آزمون آماری تی زوجی در سطح 95 درصد تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین سنی واحدهای مورد پژوهش 7/6±5/47 و اکثریت آن ها (5/55 درصد) مرد بودند. آزمون تی زوجی نشان داد که در مرحله بعد از مداخله، نمرات تمامی ابعاد مختلف کیفیت زندگی (مثلاً جنبه آگاهی از 3/1±2/7 به 9/1±3/12) و سازه های مدل بزنف (مثلاً جنبه جسمی از 5/9±2/59 به 2/9±4/72) نسبت به قبل، افزایش معنی دار داشته است (05/0p<). نتیجه گیری: مدل بزنف در طراحی برنامه های ارتقای کیفیت زندگی در مبتلایان به دیابت نوع دو مؤثر است.